Ayubowan!

Ayubowan! (Oftewel hallo!)

Super leuk dat jullie onze reis door Sri Lanka en de Malediven willen volgen. We backpacken eerst 3 weken door Sri Lanka en daarna sluiten we onze reis af met een week op de Malediven.

Here we go! 
-
Na een paar onrustige en drukke weken was dan eindelijk 1 september 2018 aangebroken. De dag waarop Carlo en ik via Dubai naar Colombo, Sri Lanka zouden vliegen. De vliegreizen verliepen voorspoedig. Geen vertragingen, gemiste vliegtuigen of kwijtgeraakte bagage. Oh, wel was ik snotverkouden. Iets wat blijkbaar elke keer gebeurt als we op vakantie gaan =). Ik was dus heel blij dat ik nog even een tukkie kon doen bij onze overstap op Dubai.

Eenmaal op Colombo AirPort kwamen we er achter dat vrouwlief (ik dus) de geboortedatum van Carlo verkeerd had doorgegeven op het visum. Dus. Nouja. Carlo uit de rij, ik wachtend bij de balie en ondertussen zie ik Carlo heen en weer hobbelen om een nieuw visum te regelen. Wel een gedoe, maar uiteindelijk zijn we stiekem een soort van voorgedrongen in de rij (we waren alweer een half uur verder) om Carlo z’n visum te laten afstempelen (jeej stempel!). Onze bagage lag al op de band dus wij als een malle naar de uitgang toe. Telefoonkaart gekocht en een Tuktuk geregeld.

Wisten wij veel dat we midden in de spits zaten en dat onze accommodatie een uur rijden was met de Tuktuk. De auto was sneller maar wij vonden een Tuktuk leuker.
Je vergist je hier even heel flink in de afstanden. Je doet denk ik 3 keer zo lang over een kilometer als thuis. Tuktuks mogen hier ook eigenlijk maar 40 km p/u tegenover de 70 km p/u die auto’s mogen.

En wisten wij veel dat onze chauffeur geen kaart kon lezen.. Maar na een aantal dagen blijkt dat geen enkele Sri Lankaan dat kan.

Oja, waar we wel achter zijn gekomen is dat toeteren (tuuuuter) hier vele betekenissen kan hebben; 
- Hoi.
- Doei.
- Stap je in? 
- Tuktuk/taxi nodig?
- Ga ff aan de kant joh. (Vooral bussen)
- Ik kom er langs! (Vanaf de achterkant, en met een bloedgang)
- Ik ga je NU inhalen (ook al weet ik dat dit niet kan en pas ik er niet tussen maar ik doe het toch).

Oja. Bij ons is het verboden, maar hier hebben ze allerlei verschillende toeters. Soms hele melodieën. Het is een soort concert van toeters. Echter komen we ook verkeersborden tegen met een trompet erop met een streep erdoor. Daar mag toeteren dus niet haha. Het schijnt hier blijkbaar te horen. Me eraan storen kan ik niet. Het klinkt als een soort vals straatconcert.

Maar, ongeveer 1,5 uur later stonden we dan zwetend bij ons appartementje. Na een lekkere avondmaaltijd en een meeting met een vriend van Carlo die toevallig ook in Colombo was, sloten we de avond af in onze slaapkamer met airco. Heerlijk geslapen!

Op maandag 3 september zijn we bepakt en bezakt richting het station gelopen. Over het strand en over de spoorweg. Niets is hier afgesloten. Langs de plekken waar verkeer over het spoor heen moet, staan soms hokjes waar iemand dag en nacht de wacht houdt om de spoorboompjes naar beneden te doen. Maar je kunt dus ook gewoon op of langs het spoor lopen.

We waren echt nét op tijd. De trein kwam het station binnen rijden toen wij kaartjes kochten. Twee treinkaartjes op station Mount Lavinia heeft ons in totaal 320 Roepie gekost. Omgerekend zo’n €1,71. Spotgoedkoop dus! 
Maar reken niet op een zitplaats. Vol is hier niet vol namelijk! Er zijn wel zitplaatsen, maar wie het eerste komt, het eerste maalt. We hebben ongeveer een klein half uur in het gangpad gestaan voordat we konden zitten. Je wordt de hele trein door geslingerd. Wel zijn de mensen erg meedenken en helpen ze je met je (te zware) tassen. De deuren van de coupés zijn open, je kunt dus makkelijk in en uit de trein springen. Of je gaat in de deuropening staan. Dat gaan we later nog eens proberen.

De trein rijdt rakelings langs huizen die naast het spoor zijn gebouwd. De kustlijn is divers, prachtige uitgestrekte en lege stranden worden afgewisseld met bebouwde stukjes strand. Het land is groen. Het is primitief maar sommige gebouwen en voornamelijk tempels (voornamelijk met Boeddha) prijken statig boven alles uit. De treinreis heeft ons zo’n 2 uur gekost. Heerlijk zo met het ov!

Aangekomen in Hikkaduwa hebben we ter plekke een villa geboekt. Er is overal ook wel WiFi dus men is hier al goed ingespeeld op de toeristen. De bevolking ziet er aardig welvarend uit. Tot nu toe is iedereen netjes gekleed en hebben we nog geen daklozen gezien. En vriendelijk dat de mensen zijn! Maar gewoon nog echt oprecht vriendelijk. We krijgen regelmatig te horen dat we welkom worden geheten in Sri Lanka (gewoon door mensen op straat), of mensen zeggen je gedag of lachen vriendelijk naar je. Een goede maaltijd heb je voor een paar euro achter je kiezen zitten. En wat kunnen ze hier lekker koken, fenomenaal!

De Sri Lankanen zijn veel met hun land bezig. De tsunami van 2004 heeft er bij de kustplaatsen dan ook flink ingehakt. Een local kon me vertellen dat de overheid sindsdien heeft besloten dat er pas vanaf 100 meter vanaf de kustlijn gebouwd mag worden. Dit wordt echter niet nageleefd. De reden? Toeristen willen graag direct aan het strand verblijven. En zonder toeristen natuurlijk geen inkomen. Geen gevalletje safety first dus. 

Na een rustige avond op het strand slenterden we terug naar onze villa. In de tuin zag ik iets wat ik nog nooit eerder had gezien; vuurvliegjes! Echt super cool! Het zijn net vliegende sterretjes. Weer iets om af te vinken van mijn lijstje.

Op dinsdag 4 september hebben we het erop gewaagd en zijn we met de lokale bus naar Mirissa gereden. Ook hier gaat alles snel snel en is een zitplaats niet gegarandeerd. Altijd handig om in een echt (maar dan bedoel ik ook echt) volgepropte bus te zitten. Al is het wel weer een ervaring op zich. Je hebt hier 2 soorten bussen; bussen van de overheid en particuliere bussen. Beide bussen gaan met de snelheid van het licht over de weg heen. Het is net een achtbaan. Er zijn bus stops langs de weg maar men kan gewoon in- en uitstappen waar hij wil. Dit is soms ook wel super irritant omdat men soms 200 meter na elkaar uitstapt. 
Afijn. Je vergist je in de afstanden en tijd dus je zit zomaar 2,5 uur in de schommelende bus. Wel hebben ze bijna altijd een muziekinstallatie aan boord, dus gezellige Sri Lankaanse smartlappen zijn onderweg niet uitgesloten. 
Eenmaal aangekomen in Mirissa zijn we 2 dagen aan het strand geploft om uit te rusten. We hebben schildpadden gezien en langs mooie en verlaten stranden gewandeld. Het was nog steeds bloedheet, we zitten dan ook in het droge seizoen nu.

Na Mirissa hebben we het traject Matara-Embilipitiya-Uda Walawa per bus afgelegd. Even met sneltreinvaart in een ochtend want ‘s middags stond onze safari door wildlifepark Uda Walawe gepland. We waren dan ook net aan op tijd. Door alle ongeplande stops in de bussen ging er meer tijd in zitten dan dat we dachten. We streken neer bij de Milk House Cottage. Een schattig huisje in de tuin van onze host Isuru. Lebberend aan een verse kokosnoot uit eigen tuin, was het nu wachten totdat de jeep ons op zou komen halen voor onze safari. 

Maar dat bewaar ik even voor een volgende blog, anders blijf ik maar doorratelen. Tot snel! 

Liefs, 

Carlo & Lisette