Een beetje cultuur en natuur.

Mijn vorige verhaal heb ik afgesloten met vroeg ons bed uit moeten. Nou dat was bijna gelukt. Wekkertje om half 5 en wakker worden maar. Om half 6 begon de ceremonie in de Temple of the Tooth. Dan is het niet zo handig als je weer in slaap sukkelt en om 10 voor half 6 wakker schrikt. Afijn, wij snel ons bed uit en op naar de tempel. We hebben een klein offer gekocht (alsof je op visite gaat en het onbeleefd vindt om niets mee te nemen, awkward!) wat we in de tempel neer konden leggen.

Even wat achtergrondinformatie: 
De Temple of the Tooth (de tempel van de tand) is een heilige tempel in de stad Kandy. Men geloofd dat de tand van Boeddha in deze tempel ligt, wat maakt dat dit zowat de meest heilige plaats voor de boeddhisten is die je je maar kunt bedenken. Ook is het zo, dat wie de tand heeft ‘de macht’ heeft. Men probeert de tand dus regelmatig te stelen of te vernietigen. In 1998 is er een groot bombardement geweest op de tempel om dit te laten gebeuren. Het was een zwaar bombardement en er moest veel van de tempels en de omliggende gebouwen worden gerenoveerd. Op miraculeuze wijze is het gedeelte waar de tand zou liggen onaangedaan gebleven. Ik zeg zou liggen, omdat alleen een selecte groep mensen de tand mogen zien en bewaken. Onder andere de koning en een kleine groep monniken. Er is een prachtig versierde gouden stupah om de tand heen gebouwd. En er zouden 7 doosjes liggen. In 1 doosje zou dan de tand liggen. Als iemand de tand wil stelen, dan moet diegene 7 doosjes meesjouwen. Als dat ooit al mogelijk is, want de tand wordt permanent bewaakt en is per ceremonie 2 keer een half uurtje te zien. Dit gebeurt 3 keer op een dag. Mensen staan dus uren in de rij om een glimp op te vangen van deze tand (nouja de stupah) en om hun offers te brengen en hun gebeden te zeggen. Jong en oud zijn aanwezig. Mensen die in hun mooiste witte kleding naar de tempel komen. De tempel zelf is rijkelijk versierd met muurschilderingen en houtsnijwerk. Een echt stuk vakmanschap als je het mij vraagt!

We hebben een ceremonie mogen meemaken. We hebben in verband met de drukte gekozen voor de vroegste ceremonie. Deze begon dus om half 6 ‘s ochtends. Tussen allerlei locals hebben we mogen zien hoe de deur naar de tand geopend en gesloten werd. Het was een drukte van jewelste omdat iedereen zijn of haar gebed op wil zeggen en omdat dit moment maar zo kort duurt. Men neemt prachtige en geurende bloemen mee naar binnen. Ook worden er pakketten met eten meegenomen. Het voelde super raar om tussen al deze biddende mensen te staan, een soort oneerbiedig. Ondanks dat we gepast en wit gekleed waren. Wit is namelijk de heilige kleur. En toch voelde de omgeving heel vredig en sereen. Het is een mooi idee dat mensen kracht en vertrouwen uit hun geloof kunnen halen. En je merkt ook in de dagelijkse dingen dat het boeddhisme een erg vriendelijke geloofsovertuiging is. We hebben geen foto’s gemaakt uit respect naar het geloof toe. Het mogen zien en het mogen ervaren van de sfeer die er hing was genoeg.

Omdat we de stad snel moe zijn, besloten we om diezelfde dag door te reizen naar Sigiriya. Dit plaatsje staat bekend om de Lion Rock en om de Pidurangala rots. Ook wildlifeparken Minneriya en Kaudulla liggen op de route en 1 daarvan stond op de planning. De parken zijn samen een thuis voor ongeveer 300 wilde olifanten. Deze kunnen vrij rondlopen in beide gebieden. Naast olifanten leven er ook veel verschillende (water)vogels en honderden waterbuffels. We hebben even een dag rustig aan gedaan en de volgende dag zijn we rond 13:00 uur op safari vertrokken. Omdat de olifanten waren gespot in Minneriya is dit het park geworden waar we heen zouden gaan. We hadden een super goede gids en driver! Hij was erg respectvol naar de dieren toe. Dit moet natuurlijk ook wel, want olifanten kunnen best gevaarlijk zijn! Door dichtbegroeide bossen kwamen we uiteindelijk aan op een mega grote en open vlakte. Dit voelde gelijk al veel meer een safari dan in Uda Walawe, waar alles erg droog en dor was. Een gigantisch meer doemde op waar misschien wel 100 waterbuffels aan het relaxen en aan het badderen waren. Ondertussen hield onze gids contact met de andere gidsen in het park. Zo laten ze elkaar weten waar de olifanten zich bevinden. Al hadden we eerst het grote geluk om een dame in haar eentje te mogen aanschouwen. Ze kwam op een armlengte vanaf onze jeep langsgelopen om zichzelf te besproeien met water. Vervolgens ging ze rustig aan haar grassige maaltijd verder.

Toen kreeg onze gids een telefoontje en gingen we met sneltreinvaart naar een ander gedeelte van het park. Daar bleek een kudde olifanten rustig te staan grazen. Het hele gevoel is al gaaf, ik ben gek op olifanten dus het ernaar op zoek gaan gaf nog een groter gevoel van ‘op safari’ zijn. Eenmaal aangekomen bij de kudde olifanten wordt je eerst overspoeld door het idee dat er wel heel veel jeeps staan om naar ze te kijken. Maar ook dit gaat vrij respectvol (op een aantal luidruchtige Chinezen na) en de drivers van de jeeps blijven op respectvolle afstand en gaan weg als er olifanten langs willen. Maar als je dan zo’n kudde olifanten rustig ziet grazen, en baby olifantjes van nog geen 2 maanden oud ziet spelen naast mama olifant, dan vergeet je de jeeps gelijk en geniet je alleen nog van het schouwspel wat je voor je ziet. We hebben zeker 50 olifanten gezien, echt fantastisch om te zien. Omdat onze tour bijna ten einde liep zijn we op ons gemak richting de uitgang van het park gereden. Althans dat was het plan. Want aan de andere kant van de horizon doemden donkere regenwolken op en begonnen de lichtflitsen en bliksemschichten door de lucht te dansen. De ene donderklap na de andere volgde dus onze relaxte rit werd ietwat haastiger omdat de bui snel dichterbij kwam. Eigenlijk helemaal niet erg, we hadden in 2 weken tijd nog niet echt regen meegemaakt. Ja 2 dagen vanuit onze hotelkamer, maar dat is toch anders. Deze dikke regendruppels kwamen bij ons terecht en gelijk veranderde het landschap mee. Kleuren van de bomen en struiken werden intenser, de lucht kleurt oranje en geel, poeltjes vulden zich gelijk met water en het ruikt dan altijd zo lekker. Alsof het net geregend heeft na een lange tijd van droogte.

Met een voldaan gevoel zijn we de volgende ochtend opgestaan. Na het vangen van een kikker in onze badkamer (het blijft een boomhut) zijn we op pad gegaan om de Pidurangala rots te beklimmen. De beroemde Lion Rock ligt er tegenover. Maar als je daarop klimt dan die je die hele rots toch niet? Dus wij via stijle ‘trappen’ naar boven. Vlak voor de top ligt een 12 meter lang liggend boeddha beeld wat uit de rots is gehouwen. Het is in de jaren 60 voor de helft vernield maar weer gerestaureerd. Ik snap nooit zo goed waarom mensen zulke mooie dingen kapot willen maken.. Het grappige was wel dat we een monnik tegenkwamen die op z’n gemak foto’s aan het nemen was en ook van ons een foto wilde. Op de top kwamen we hem weer tegen en hij werd laaiend enthousiast toen hij de camera van Carlo in het vizier kreeg. Een kleine fotoshoot later bedankte hij ons en keek hij tevreden verder over de rots. Het uitzicht was spectaculair. Ook de Lion Rock was super goed te zien. Opeens kwamen er een paar bijen aangevlogen. En plotseling werd het een hele zwerm! Dat was wel even eng. Ik hoorde een gids van andere toeristen zeggen, dat als je een goed mens je niet gestoken zou worden. Nou ik heb me even verscholen bij de monnik in de buurt. Je weet maar nooit haha. Gelukkig waren de bijen snel gekalmeerd en weer weg. Zo konden wij nog even wat tijd boven op de rots doorbrengen.

Na een korte afdaling zijn we onze spullen in gaan pakken omdat we klaar waren voor onze volgende (korte) stop; Anuradhapura. Vanuit daar zouden we de trein nemen naar het noorden. Naar de lang door oorlog geteisterde stad Jaffna. De oorlog is sinds 2009 afgelopen maar nog steeds is dit gebied in wederopbouw. Men spreekt er gebrekkig Engels en er zijn weinig plekken om te slapen. Desalniettemin leek het ons nog steeds erg interessant omdat het een erg mooi en ander stuk van Sri Lanka schijnt te zijn. Ook de Nederlandse invloeden zijn hier weer terug te vinden. Één eiland heet bijvoorbeeld Delft. Dus de komende dagen gaan we deze stad eens grondig uitpluizen.

Super lief dat jullie ons weer hebben gevolgd op dit stukje van onze reis! We zijn nu aan de derde week in Sri Lanka begonnen. Wat gaat de tijd opeens snel!

Nou, wij gaan weer snel door met onze planning. Tot schrijfs!

Liefs,
Lisette & Carlo