Avonturen met de locals, gelukkig nieuwjaar, en onze laatste dagen op de Filipijnen.

Elke keer als we denken dat we niks meer mee gaan maken heeft het lot weer iets voor ons in petto. Onze tussenstop in Cebu City was niet echt boeiend. Er is een mega winkelcentrum op loopafstand van ons hotel waar we onze dagen hebben gesleten. Men kwam al in de oudjaar/nieuwjaar stemming dus er was een evenement op 30 december. Nadat we een dag hebben rondgelopen in het winkelcentrum (niet wetende wat we moesten doen/zien in Cebu City) (en oké we waren verdwaald in het winkelcentrum), streken we die avond neer bij het slechte maar lekkere TGI Fridays. Een echt Amerikaans restaurant. Het evenement begon en een aantal dansacts, modeshows en tot slot een DJ verschenen op het podium. En in de verte dachten we mensen te herkennen.. Het bleek het Filipijnse stel te zijn van onze trip naar Apo Island van een week geleden. Ergens hadden we wel opgevangen dat ze uit Cebu kwamen maar ja, Cebu is best groot! Wat een toeval! Ze kwamen op ons afgelopen want ze herkenden ons ook. Oj en Nicole waren de hosts van het evenement deze avond, ze presenteren een tv programma. (En dan vinden ze onze banen cool haha). Een gezellig gesprek volgde en ze vroegen wat we hier allemaal al gedaan hadden. Er schijnen een hoop dingen te doen te zijn in Cebu. Maar, wisten wij veel.. We hadden alleen in het winkelcentrum rondgehangen want je gaat in zo'n grote stad niet zo snel alleen en als toerist zijnde op onderzoek uit. Ze stelden voor om ons mee te nemen naar een uitkijkplek in de bergen met uitzicht over de hele stad. Tussendoor zijn we gestopt om een beroemd gerecht te eten; budbud. Dat is zoete, kleverige rijst in een bananenblad. Een delicatesse in de Filipijnen en inderdaad erg lekker! Verder houden de Filipino's erg van zoetigheid dus we werden nog getrakteerd op brownies met ijs, heerlijk! 

Op weg naar de uitkijkplek zijn we gestopt bij een groot hotel. Er werd ons verteld dat ze daar koekjes op aanvraag bakten en wow, wat zijn die lekker! Na een korte stop bij het tankstation (om drank te halen haha) reden we verder naar onze uiteindelijke stop. Het uitzicht over de stad was werkelijk prachtig en dankbaar dronken we wat en beantwoordden we tientallen vragen over hoe het er in Nederland en in Europa aan toe gaat. 
1. Hebben wij hetzelfde eten? (Ja maar wij eten meer groente en minder fastfood). 
2. Hoe zit het met gay people in ons land? (We accepteren ze wel maar nog niet helemaal, hier is dat compleet anders en maakt het niet uit hoe of wat je bent of wil zijn. Ze mogen hier alleen nog niet trouwen)

3. Hoe groot is Nederland en kun je er makkelijk reizen? (Ja, je bent er met een paar uur doorheen. Al worden wij al pissig als de treinen 5 minuten te laat zijn, hier wacht je soms een paar uur). 

Het werd laat die avond en de volgende dag stond ons een korte vlucht te wachten naar Caticlan, om daarna door te reizen naar Boracay. Dit is hét party island van de Filipijnen en het leek ons een geschikte plek om oud&nieuw te vieren. Nadat we afscheid hadden genomen van onze nieuwe vrienden (we kregen zelfs nog koekjes van ze mee, yummie!) en na een korte nacht slaap, stonden we weer paraat voor een nieuwe reisbestemming. De vlucht en boottocht verliepen soepel. (Bagage is allemaal aangekomen =)) Al is onze instelling ook erg soepel geworden de laatste paar weken. Vertraagd? Prima. Wachten we toch even! 

Zoals eerder benoemd is Boracay het party island. Het is super toeristisch en de mega resorts en clubs schieten als paddestoelen uit de grond. Wij dachten; laten we een hotel boeken wat verder weg van White beach (trouwens het witste strand wat ik ooit heb gezien dus het doet zijn naam wel eer aan). Maar ook het drukste strand. Maar wat we daar toch aantroffen.. Een mega resort, maar compleet volgepropt met mensen. Lees Chinezen, het was net klein Azië. Ik heb geen hekel aan Aziaten hoor geloof me. Maar wat zijn Chinezen een onbeschoft en ja.. Nou laat ik het maar netjes houden. Carlo zegt dat elk woord wat ik kies goed is dus vul maar in. Maar goed, nooit meer zo'n resort. Hoe verder we naar het toerisme toe kwamen, hoe onpersoonlijker en minder aangenaam de hotels werden. Maar, alles voor het toerisme. Die avond was het New Years Eve dus de strip van White beach was bezaaid met leuke bandjes, feestjes en het was gewoon super gezellig. We hebben wat te drinken gehaald en zijn gewoon over het strand gaan lopen. Bij een tentje wat ons leuk leek zijn we gestopt en hebben we de countdown gedaan. Vuurwerk wordt hier vooral vanuit hogere hand geregeld en de kleine bootjes op zee waren volgeladen met het mooiste vuurwerk wat ik tot nu toe in mijn leven heb mogen aanschouwen. Magisch. Dansend in de zee met al die knallen, muziek en lichtjes om je heen. Zeker cool om een keer mee te maken! Tussendoor nog even een regenbuitje en gekke locals die samen met je dansen en mensen die je Happy New Year wensen.. Cool, zeker voor herhaling vatbaar! 

Helaas hebben we daarna een aantal dagen flinke regen en wind gehad. We hebben nog wel even Puka Beach bezocht, een ander strand vlakbij ons resort, maar het was zulk slecht weer dat we na een paar uurtjes weer zijn vertrokken. Wat dat betreft is Boracay dan een eiland waar je weinig kunt ondernemen, de meeste activiteiten zijn namelijk buiten. Wel was de harde wind perfect voor kitesurfers en windsurfers. Deze zijn dan ook met tientallen tegelijk op het water te vinden. De strip van White beach kenden we ondertussen wel en we hebben wat leuke restaurantjes en cafeetjes ontdekt. In het bijzonder het Lemoni café, heerlijk eten en drinken, een gemoedelijke sfeer en echt een uitkomst voor het ontbijt in het hotel. Want dat was werkelijk vreselijk! Alles afgestemd op de wensen van de Chinezen, restaurant te klein voor alle mensen, te weinig zitplaatsen en elke Chinees leek wel in survival modus, dus die pakken wat ze pakken kunnen zonder dat ze op of om kijken omdat ze voordringen etc. Dus nadat we dat één keer hebben aanschouwd zijn we voor ons ontbijt naar het Lemoni Café gegaan. Waar we ook een tafeltje deelden met een dame die in Beijing woonde en beaamde dat Chinezen.. Ja, zijn zoals ze zijn. Wat leuk is, is dat als je je tafel deelt met een wildvreemde je de leukste verhalen te horen krijgt. Een beetje buiten onze comfortzone want normaal doe je dat natuurlijk niet zo snel, maar we hebben deze weken wel geleerd om open te staan voor nieuwe dingen en om ook meer open te zijn naar andere mensen toe. Want de verhalen en vriendschappen die je daar aan overhoudt zijn prachtig. Ook is het gewoon leuk om om je heen te kijken en mensen te observeren. Iedereen zit tegenwoordig op zijn of haar smartphone dus echte gesprekken zijn zeldzaam. 

Over vriendschappen gesproken. In Puerto Princesa hebben we Tom ontmoet. Een lokale gids die op Boracay woont en werkt. Op onze laatste avond hebben we met hem nog een drankje gedaan en wat gekletst, super gezellig! Hij en een vriendin van hem vertelden dat Boracay zoveel veranderd is de laatste jaren. Het toerisme is enorm toegenomen en zelfs in het laagseizoen is het soms nog erg druk. Echt last ervan hebben ze niet, al moesten ze er wel erg aan wennen. Je moet zeg maar weten waar je heen moet gaan. Dus de volgende keer dat we weer naar de Filipijnen komen hebben we een gids tot onze beschikking denk ik zo. Op onze laatste volle dag hebben we de zon mogen begroeten en daar hebben we flink gebruik van gemaakt! Mijn bruine kleurtje zal nog even moeten wachten tot de volgende vakantie maar ach, we hebben super veel lol gehad en de mooiste dingen gezien dus who cares? 

Nu zitten we op het vliegveld van Manilla te wachten op onze vlucht naar Guangzou. Daarna vliegen we naar Beijing en daarna door naar Amsterdam. Al met al zullen we zo'n 24 uur onderweg zijn. Als we alle aansluitingen halen natuurlijk. Maarja.. We zien het wel. Wat wel even leuk om te vermelden is, is dat we gedurende onze reis; 
* 11 verschillende eilanden hebben bezocht
* we in 11 vliegtuigen hebben gezeten 
* we op 5 boten/ferries hebben gevaren
* we zijn de tel kwijt hoeveel trikes en taxi's we hebben genomen =)
* hebben we volgens onze reislogger kaart bijna 24.000 kilometer afgelegd, en dan de bustochtjes nog niet meegeteld
* hebben we tientallen mooie en inspirerende mensen ontmoet
* kunnen we op vakantie naar Nieuw-Zeeland, Gent, Mallorca en naar de Filipijnen omdat we daar uitgenodigd zijn door onze nieuwe vrienden

Kortom, een reis om nooit meer te vergeten en wie weet wat er nog voor ons in het verschiet ligt? Wij zijn het in ieder geval met elkaar eens dat we nog lang niet klaar zijn met het ontdekken van deze mooie wereld. 

Voordat we gaan boarden nog even een wijze les; 
Wees niet bang om te delen. Wees niet bang om te vragen. Wees niet bang om te durven. Doe het gewoon! 

Bedankt voor het lezen van onze verhalen, we hopen jullie een beeld te hebben gegeven over hoe het er op de Filipijnen aan toe gaat. We zien jullie snel weer en zullen dan vast en zeker in geuren en kleuren onze verhalen nog een keer met jullie delen. 

Heel veel liefs van ons!