Gezelligheid, nieuwe vrienden en mooie herinneringen.

Na een verkenningstocht in Puerto Princesa, een stadje wat overigens helemaal in de kerststemming was, hebben we een heerlijke warme douche kunnen nemen in onze eigen badkamer. Subli Guest Cabins, het hostel waar we verbleven was perfect na een hostel waar je alles moest delen. Een eigen bamboe hutje van alle gemakken voorzien. Zelfs televisie! We konden heerlijk uitrusten in de hangmatten die aan de mangoboom hingen en de pizzakoerier wist ons ook te vinden. Het ontbijt was super lekker en we mochten zelfs leren hoe ze hun pannenkoeken maakten. Het hondje van de manager, Lilo was ook een prettig gezelschap. We hebben een dagtrip geboekt naar de PPUR; De Puerto Princesa Underground River. Dé toeristische trekpleister van het gebied. Die moesten we dan wel even bekijken! De ondergrondse rivier en de daarbij behorende grot maken deel uit van een natuurverschijnsel wat al meer dan 23 miljoen jaar geleden is ontstaan. Je zou het maar per toeval ontdekken! 

De grot is gelegen op een eiland in het plaatsje Sabang, 1,5 uur rijden van Puerto. Dus hop, hop, vroeg ons bed uit want het is een hele onderneming. Er mogen per dag "maar" 1200 mensen in de grot om te voorkomen dat deze teveel beschadigd. Je moet op papier toestemming vragen om naar binnen te kunnen. Dit kregen we gelukkig. Dus vanaf het vaste land met een bootje naar het eiland, om vervolgens aan te komen bij een stukje jungle, overladen met toeristen, om vervolgens bij de ingang van de underground river op je beurt te wachten omdat er echt met ladingen toeristen tegelijk wordt gewerkt. Een soort lopende band met bootjes. Grote kano's waar 10/11 toeristen in konden en een gids die je dan door de grot heen peddelt. Best zwaar, de boot is 10x het gewicht van de gids zelf! Petje af hoor. Bewapend met een zwemvest en een helm (stenen kunnen hard zijn, en ze zijn fragiel in de grot dus afbreken kon best) gingen we de grot in. Met als extra advies; mondje dicht als je naar boven kijkt, want er komen niet alleen waterdruppels uit de lucht vallen. Hiermee doelde men op de duizenden vleermuizen die in de grot wonen en natuurlijk ook hun behoefte moeten doen. Tsja.. Dan hou je je mond wel dicht. Praten mocht overigens ook niet in de grot, de stenen wanden en stalagmieten en stalactieten zijn zo fragiel dat licht, geluid en wrijving voor schade kunnen zorgen. 

Echter, als je de grot binnenvaart dan wordt je overladen met stilte. Druppels water (en andere dingen) die je hoort kletteren op de stenen en in het water. Vleermuizen die je verbaast aankijken als je onder ze door vaart en dan nog niet te spreken over het prachtige schouwspel van de hoofdlamp van de gids op de stenen wanden. Ik wist niet dat steen in zoveel vormen kon vormen en zoals al eerder gezegd; nog steeds vormt. Want miljoenen jaren geleden ontstaan, maar de grot leeft en ademt. De rivier die je over kunt varen is maar een klein gedeelte van wat er tot nu toe ontdekt is en ontdekt zal gaan worden. De stenen groeien weliswaar met de dikte van een haar per jaar, maar ze blijven vormen en groeien. Het is net een pyramide met al zijn verborgen gangen en kamers. Schatten die nog niet ontdekt zijn. En met een beetje fantasie kon je in de stenen sculpturen een kasteel ontdekken, of de heilige maagd Maria. Of den gigantische paddestoel. Ondanks het toerisme is men erg zuinig op dit (natuur) wereldwonder wat met trots in de lijst mag pronken. Wat een mooie ervaring! 

Moe maar voldaan kwamen we terug bij het hostel waar we gezellig hebben gekletst met Michelle (half Filipijns meisje wat hier voor haar familie kwam maar toch besloot om te gaan reizen) en Tom (een lokale gids die even een kajak kwam brengen). Het is zo leuk om andere mensen te ontmoeten en om al hun (soms hilarische) verhalen aan te horen. Zo gek dat dit in een all-inclusive resort zo anders is, althans, dan doe je het minder snel denk ik.. Maar goed, een aantal goede tips rijker en een vakantie adresje met gids in Mallorca namen we afscheid. Want onze volgende stop stond al weer voor de deur; met het vliegtuig naar Dumaguete. 

Op de dag van onze vlucht was ik echter zo beroerd dat het goed uit kwam dat we ons niet hoefden te haasten. We hadden een overstap op Cebu, de bagage was door gelabeld dus geen probleem en ons laatste vliegtuig had vertraging waardoor mijn constante misselijkheid wat af kon nemen. Aangekomen op het vliegveld van Dumaguete (ook weer zo'n mini vliegveld) wachtten we op onze bagage. En de tas van Carlo kwam. En toen stond de band stil. Mijn tas was wéér achter gebleven. Maar dan ook als enige stuk bagage. Dus na zo'n reisdag en de hele dag misselijk zijn en dan ook nog eens je tas niet hebben waar alles in zat, was ons geduld toch wel een beetje op. Hij zou pas de volgende dag aankomen en bij ons worden gebracht. Dat betekende weer een dag in dezelfde kleding lopen, geen schoon ondergoed en geen tandenborstel etc. Toen kwam het vroegere toneelspelen goed van pas (thnx pap), want de vrouw die ons hielp raakte lichtelijk in paniek toen ik begon te huilen. Misschien een beetje gemeen, maar we kregen wel een compensatie van 1000 peso's. Omgerekend zo'n €20,- zodat ik toch nog een tandenborstel en lenzenvloeistof etc. kon kopen. Dat was dan wel weer lief. 

Ons hostel in Dumaguete is ook prima, ze zijn net een paar maanden open dus alles is nog vrij nieuw. Er is nu geen warm water dus helaas een koude douche maar, het is redelijk dicht bij het stadje dus prima. Ook hier is alles in kerstsfeer en komen er regelmatig groepjes langs die kerstliedjes voor ons zingen. Wel verwachten ze dan geld dus ja.. We laten ze maar gewoon staan. Misschien niet erg netjes maar we kunnen niet iedereen geld blijven geven.. Hier in Dumaguete zijn ze nog niet zo ingesteld op toeristen. Het is dan ook een echte studentenstad. Het eten is goedkoop en hordes studenten lopen over straat. Het is een vieze stad, een functionele stad noemen we het maar. Veel afval en ongedierte. Bedelaars en daklozen en de lucht hier is ook niet bepaald schoon. Niet te lang blijven dus, al is het wel dé stad om over te stappen naar andere eilanden. Als de boten gaan tenminste... 

Apo Island is een erg mooi voorbeeld. Als toerist kun je hier snorkelen en duiken. Vanmorgen zijn we met de boot naar Apo Island gevaren, het eiland dat bekend staat om de vele schildpadden en het mooie koraal. Het is dan ook een beschermd gebied. Bewapend met onze snorkels en onze gopro camera sprongen we in het water. En ik benoemde eerder dat ik het jakkie vond om te snorkelen. Maar dit was vanaf een boot en in diep water dus ik kon niks raken. Alles zwom op een veilige afstand dus oke, prima! Maar jeetje.. Wat is het dan mooi onder water.. Als je door de golven gedragen wordt lijkt het wel of je zweeft.  Zoveel verschillende soorten koraal en soorten vissen. Je ziet het koraal gewoon ademen als het meedeint op de golven van de zee. De vissen gaan lekker door met wat ze aan het doen zijn en dan, opeens, komt er majestueus als ze zijn een enorme schildpad voorbij. Zo sierlijk door het water glijdend, even naar boven komen op een teug lucht te happen om vervolgens naar beneden te glijden en zich in het koraal te nestelen om te gaan rusten. Wat een prachtig fenomeen om mee te maken. De schildpadden komen zo dichtbij dat je voor ze weg moet zwemmen want als je ze aanraakt, kun je een boete krijgen van 5000 peso's (ongeveer €100,-) en een gevangenisstraf krijgen van een maand. Dit hebben we meerdere keren mogen aanschouwen en het blijft keer op keer prachtig om te zien. De geweldige tekening op hun schild en op hun poten. De zachte maar toch krachtige blik in hun ogen. Om bij weg te dromen. Dit vergeten we nooit meer! We hebben mooie filmpjes kunnen maken en foto's waar national geographic jaloers op zal zijn. Wauw. Gewoon wauw. 

Na 2 duiken werd ons medegedeeld dat de tour ingekort zou worden vanwege de harde wind. De stroming in de zee was te sterk geworden dus we konden het water niet meer in. De bootcrew vertelde dat er een tyfoon op weg was dus wij dachten; oké harde wind en regen. Wel liet een schildpad zijn kopje nog even zien om adem te happen dus dat is bij toeval ook een hele mooie foto geworden! Op de terugweg vertelde een Chinese dame dat er inderdaad een tyfoon (nu nog tropische storm) genaamd Nina op weg is naar de Filipijnen. De storm zal op tweede kerstdag aan land komen maar waarschijnlijk vallen wij net buiten het gebied. Toch wel weer spannend, horen dat er een natuurramp op komst is. We weten wel dat hij plekken zal raken waar we nog naartoe moeten (Boracay en als eindpunt weer Manilla) dus we hopen dat alle vluchten etc. doorgaan en dat de storm niet al teveel schade aanricht. Zeker niet met kerst.. 

Morgen proberen we de boot te pakken naar het eiland Siqujior, waar we hopelijk onze kerst door gaan brengen. We hoorden al dat het erg lastig is om een plaatsje te bemachtigen dus we moeten super vroeg bij de haven zijn. Op hoop van zegen dan maar.. Anders hebben we niks aan ons peperdure hotel! We willen jullie in ieder geval hele fijne feestdagen wensen. Sorry voor de mensen waar we nu niet bij kunnen zijn maar volgend jaar is er weer een kans! Een kans om weer zo'n mooie reis te maken (en zeker deze) krijgen we zeker weten niet zo snel meer. We zijn zo aan het genieten van alle indrukken dat we elke dag uitgeteld in bed liggen. 

Een hele dikke en warme kus van ons allebei, tot schrijfs! 

Lisette & Carlo 

P.s: Een aantal van onze prachtige foto's zijn te zien op de instagram van Carlo; https://www.instagram.com/carlomatthias/