Groen, blauw en nat.

Hallo iedereen! Na een paar dagen radiostilte zijn we er weer met een nieuwe blog! Jeetje, waar moeten we beginnen.. We hebben de afgelopen dagen zoveel meegemaakt! Nou we gaan proberen om het zo leuk mogelijk te vertellen. Here we go!

Op 12 december zijn we (met bagage!) vertrokken naar Manilla Airport. Hier maakten we onze overstap naar het Eiland Busuanga. De vertrekhal is niet erg groot, er waren maar 5 gates en deze moest je lopend in. Wachten in een halletje en dan lopend naar het vliegtuig. Het ging zoals gehoopt; het vliegtuig vertrok (weliswaar later omdat er problemen waren met het vliegtuig) en we gingen met een propellervliegtuig! Wij blije eieren natuurlijk, want dat maken we niet zo vaak mee. En we zaten bij het raam dus we konden alles prima bekijken. Het was een klein uurtje vliegen, net de moeite niet om te zwemmen, en het personeel aan boord deed nog een spelletje met ons in de trant van "het is bijna kerst dus we doen iets met kerstliedjes". Wel gezellig hoor! Eenmaal aangekomen op Busuanga airport was het niet moeilijk om de bagage plek te vinden. Gewoon een groot gat in de muur waar de bagage doorheen werd gebracht en dan kon je zo je tas pakken. Er was ook maar één aankomst en vertrek halletje, super klein en schattig. Er waren meer toeristen op doorreis en deze gingen allemaal met airco-busjes naar Coron stad. SAAI! Wij pakten de trike, een motor met een hutje eromheen gelast, en zo begonnen we onze bijna 2 uur durende tocht over het fantastische eiland Busuanga.

De gemiddelde temperatuur ligt hier rond de 30 graden. Lekker warm en vochtig dus. Het is hier zo ontzettend groen, en er zijn super veel bergen en heuvels. Achter elke bocht kwam er weer een fantastisch uitzicht tevoorschijn. Er is één grote en verharde main road, en de vertakkingen van de weg zijn nog onverhard. Best spannend als je met zo'n krakkemikkig ding reist. Piepende remmen en de geur van benzine en verbrand rubber als je over de weg crost. Heerlijk. Locals die zich aan het wassen zijn in de rivier, kinderen die super dicht langs de kant van de weg spelen. Heerlijk om zo over het eiland heen te rijden! We werden vriendelijk, maar soms ook verbaasd aangestaard en na gezwaaid. Want, 2 lichte mensen op een trike? Dat is een beetje raar. Maar wel de Filipino-style. En daar houden wij wel van! Het ruikt hier soms een beetje muffig, maarja wat wil je met al dat groen? Alsof je in een tuincentrum loopt. Wat jullie vast snel nog gaan doen omdat de kerst er aan zit te komen, nou dan weten jullie hoe het hier ongeveer ruikt. Ook op het eiland hangt overal al kerstversiering, best raar om dat te zien. Maar voor hier natuurlijk heel gewoon. Kerst en oud&nieuw worden hier uitgebreid gevierd.

Aangekomen bij ons, ja.. Geen hotel en geen hostel.. Verblijfplaats voor de komende dagen? Anyway, het is hier fantastisch. The Sanctuary Treehouses is een prima plek om te vertoeven. Wel wat back to basic, geen warm en stromend water (douchen in de buitenlucht dus, gezellig met al die muggen), een toilet waar je zelf je water in moet gooien om door te spoelen en maar af en toe elektriciteit omdat de stroomvoorziening nogal fragiel is. Zeker met slecht weer. Maar dat ter zijde, ons uitzicht vanuit onze boomhut is werkelijk fantastisch. We kijken uit op de rivier/zee en de mangrovebossen. Wat wil een mens nog meer zien als hij wakker wordt?!

Oké, even terug naar het weer want, je zou denken; De Filipijnen, zon zon zon! Nou, normaal is dat ook wel zo, maar nu hebben we toch nog een staartje van het regenseizoen. En dat is flink te merken! Met al het water wat de komende dagen gevallen is, kunnen de kelders in Limburg 3x onder water worden gezet. Het regent vooral 's avonds en 's nachts heel hard. Onweer en bliksem zijn ook niet weg te denken en geven een spectaculair uitzicht vanuit onze boomhut. En ach, je raakt er aan gewend. Volgens de locals nogal vreemd want het regent bijna nooit in december.

De mensen hier zijn erg aardig, willen alles zo goed mogelijk voor je regelen en de dame die het eten verzorgd kan ontzettend lekker koken. We komen niets tekort. Ontbijt (pannenkoeken!), lunch en avondeten worden supersnel geregeld. Daarnaast worden we vergezeld door de katten Selena en een kitten (heeft een naam maar we noemen 'm Yoda) en door de hond waarvan ik de naam niet meer weet. Serena krijgt bijna haar tweede nestje kittens, dit gaan we alleen net niet meemaken denk ik. Ze vinden ons vooral aardig als we aan het eten zijn, de klagende miauwtjes vloeien dan rijkelijk. Terwijl ze prima te eten krijgen hoor! Het zal wel een kattending zijn.. De kitten is een week geleden aan komen lopen en hij is nog zo klein! Maar wel super lief, komt elk moment dat we uit onze boomhut zijn bij ons kroelen en spelen. Sorry Balou, we hebben je even vervangen.

Op 13 december zijn we gaan eiland hoppen. Omdat het zoveel had geregend de eerste nacht was het niet super om te gaan, maar het ging en dat was het belangrijkste. Je kan moeilijk niets doen in deze prachtige omgeving! Tijdens de tocht heeft het wel de hele tijd zachtjes geregend. Al merk je daar tijdens het snorkelen niks van. We hadden een boot voor onszelf en we zijn een aantal bounty-eilandjes afgehopt. Carlo heeft lekker kunnen snorkelen en we zijn ook wezen kijken naar een scheepswrak. Erg leuk om te zien en er zwemmen veel gekleurde vissen in het rond. Op het laatste eiland (Calambuyan) waren we als enige gasten en er was een jongetje bezig om stenen te rapen om iets mee te bouwen. Dat is trouwens wel grappig, ze gebruiken hier alle stenen om bouwwerken mee te maken, heel artistiek. Maar goed, dat jongetje was bezig en Carlo was stenen in het water aan het laten 'stuiteren' en dat jongetje zag dat. En die deed vanaf een afstandje vrolijk mee. Dat was erg leuk. Kinderen zijn dan zo vrij en speels dat het ze niet uitmaakt waar je vandaan komt. Het strand wordt netjes bijgehouden door een caretaker van het eiland. Je betaald entree en daarvan zorgt de caretaker er weer voor dat het eiland er netjes uit ziet, nou chapeau! Als uit een reisgids. Witte stranden en een helder blauwe zee, dromen jullie al lekker weg?

Er zijn veel mooie schelpen te vinden op het strand en koraal is volop aanwezig. Het meeste is helaas dood, maar Carlo heeft ook nog levend koraal kunnen spotten. En nu denken jullie misschien; 'maar jij dan? Heb jij ook nog in het water gelegen?' Oh jawel, maar ik wordt een beetje panisch van al die visjes en dingetjes in het water. Dus ik ben er ook heel gauw weer uit. Vanuit de boot kun je alles ook prima bekijken!

Op de 14e was ons plan om te gaan kajakken, deze liggen onderaan de berg en we konden 'm zo meenemen. Lunch werd klaar gemaakt en daar gingen we! Ondertussen scheen de zon dus wij vol goede moed in onze kajak. We waren nog geen half uur onderweg en de lucht om ons heen werd donkerder. Achter ons kwam de regen met bakken uit de hemel en het begon een klein beetje te onweren. Maar ons onderbuikgevoel zei dat we nog wel even door konden peddelen. De regen zou wel overtrekken voordat wij aan het eind van de oversteek waren. We waren toen net halverwege de oversteek door de mangrovebossen. Super gaaf om doorheen te varen! Het water is zo helder dat je alles kunt zien. Het koraal en de vissen, en we kwamen zelfs een kwal tegen! Maar de lucht werd donkerder. De regen kwam snel dichterbij en de donder werd steeds harder. We vroegen ons hardop af of we door moesten gaan of dat we om moesten keren en op dat moment, net als in een film, klonk er na een mega lichtflits een oorverdovende klap recht voor ons. We hebben zo hard gepeddeld als we konden en omdat we aan het begin van onze afslag een strandje hadden gezien, hadden we de stille hoop daar aan te kunnen leggen en te kunnen schuilen. We zijn het strandje opgevaren en toen ik even stond te filmen klonk er na 3 bliksemschichten weer een oorverdovende klap. De schichten waren zo fel dat de camera ze niet eens op heeft kunnen pikken maar de klap is goed te horen. Er kwamen 2 honden op ons afgesneld, een bull mastiff en een ander groot bakbeest. Niet iets wat je tegen wil komen als je niet weet of ze vriendelijk zijn ja of nee. Maar we moesten een schuilplaats hebben dus we liepen door. De honden hoorden bij een aardige meneer; Edgar, bij wie we mochten schuilen. We waren nog geen seconde binnen of de hel brak los. Ik heb nog nooit zoveel regen zien vallen in zo'n korte tijd. Ons nog zorgen makend om de kajak (die hadden we in de haast niet zo goed vastgemaakt en die zou dus zo zonder ons voorbij kunnen varen..) zaten we in ieder geval droog bij Edgar en zijn gezelschap.

Na een klein half uur was het ergste voorbij en zijn we langzaam weer op weg gegaan. We zijn een aantal eilanden rond gevaren waar we uit konden kijken op de witte stranden (met aapjes) en het doorzichtige water gleed onder onze kajak door. Achter ons werd de lucht weer steeds donkerder en na het eerste deel van onze trip, zat het me toch niet lekker en probeerde ik stiekem zo snel mogelijk weer richting onze boomhut te varen (sorry Carlo) ik ben gewoon een schijtluis als het om groot en open water gaat waar ik doorheen kan kijken en dus kan zien dat er allemaal gekke plantjes en visjes in leven. Bbbrr.. We hebben wel ons rondje door de mangrovebossen afgemaakt, wat dus fantastisch was.. Ja ondanks alles was het fantastisch. Wie kan er nou zeggen dat ze bijna zijn gezonken door een tropische storm? Dat ze gestrand zijn op een strandje bij 2 vriendelijke honden en een paar andere Filipino's? Nou, wij dus!

En nu ik hier zittend, met een spinnende kitten op schoot, mijn blog zit te schrijven, is de stroom weer uitgevallen. De donder verlicht de hemel zo nu en dan en de regendruppels tikken zachtjes op de bladeren. Een paradijsje op aarde is het hier.. Morgen vertrekken we als het weer het toelaat met de boot naar El Nido, onze volgende stop. Eerst maar eens kijken of de boot gaat..

Bedankt voor het lezen en tot ons volgende verhaal! Dikke kus van ons!