Daar zijn we weer!

Hallootjes! Hier zijn we weer met een nieuwe aflevering van; Mallory en Lisette in Gambia. 

Deze keer mogen wij jullie vertellen over onze lazy day. Om 9:00 uur met het busje naar een ander hotel om een ander (uiteraard) Nederlands stel op te halen. De man stelde zich voor als Martin, maar leek verdacht veel op Dirk Zeelenberg, en de vrouw stelde zich voor als Ingrid. Al verstonden we eerst Greet. Maar ze kwamen oet Twente dus zo gek vonden we ons gehoorgebrek nog niet. Na een korte rit waarin we gestopt zijn om vis te kopen (huh, we zouden toch gaan vissen?) en om garnalen te kopen (dat was bedoeld als aas, dure smaak hebben de vissen hier) en om ijs te kopen (lees; bevroren water in boterhamzakjes) kwamen we in de haven aan waar we een soort privéboot hadden, want we waren maar met z'n 4en. Exclusief gids en kapitein dan, dus lekker rustig! De dag begon bewolkt maar al gauw kwam het zonnetje flink doorzetten. Na een klein eindje varen langs de mangrovebomen, waarvan de wortels met aangeklampte schelpen goed zichtbaar waren, kwamen we aan bij onze eerste visplek. De wortels van de mangrovebomen waren trouwens erg goed zichtbaar omdat het low tide was. Het water in de Gambia rivier stijgt en daalt ongeveer met 2 meter per keer! Gelukkig zat er genoeg vislijn op onze hengels. 

Na een korte uitleg konden we van start gaan. Onze Dirk ving continu vis. Ook ik heb er een paar aan de haak geslagen! Ik heb ze alleen niet zelf van het haakje afgehaald, of het aas erop gedaan.. Ik heb eigenlijk alleen die hengel in het water gehangen en heb de vissen binnengehaald, maar dat telt ook wel toch? Vissen is toch best wel leuk! Bij Mallory duurde het een tijdje voordat ze wilden bijten. Maar ze gaf de hoop niet op, en ja hoor, een ladyfish greep haar haakje vast en werd zo het droge opgetakeld. Het is best wel gaaf als je zo geconcentreerd met die hengel bezig bent. Er zit geen dobber aan dus je moet echt aan je lijn voelen of je iets beet hebt. En dan wel vlug een ruk aan je hengel geven, anders ben je je aas kwijt! De lunch van de kapitein begon groter en groter te worden. De emmer met visjes werd steeds voller. Het kopen van die vis op de markt was dus helemaal overbodig! 

De kapitein vertelde dat er super veel soorten vis in de rivier zitten. Het gekste wat we hebben gevangen, althans wat Mallory heeft gevangen, was een steen. Ja dat hoor je toch niet zo vaak.. Het is wel een zeldzame soort vis, en ook erg knap dat je iets wat niet beweegt aan je haakje krijgt hihi. Daarnaast had ik een Angelfish, maar die was niet echt eetbaar dus die moest weer terug. Het leek wel een aquariumvisje. En onze Dirk had een rog gevangen, zo'n giftige waardoor Steve Erwin ook het loodje heeft gelegd. Het was wel zielig, want ook de rog wordt hier gegeten/gebruikt voor medicijnen dus die belandde in de visemmer. Alleen was onze rog blijkbaar zwanger, dus er lag opeens een klein rogje bij in de emmer. Toen vond ik vissen wel een wreed iets, denk eens aan al die visjes die bij hun familie worden weggerukt. We werden er een beetje verdrietig van.. 

Maar veel tijd om te treuren hadden we niet, we kwamen aan bij de Lamin Lodge voor onze lunch. Chicken and chips. Vergezeld door de huiskatten die de kip van je bord wilden jatten, en de vechtende aapjes die je flesje drinken wilden pikken, aten we onze lunch. Mallory was de aangewezen 'aapverjager' dus zij zat met een stok om ons te beschermen tegen de brutale apen. Al worden ze wel brutaal gemaakt hoor. Er waren wat Engelse toeristen die hun flesje aanboden aan de aapjes. Ja, zo leer je ze geen goede manieren hè? Met het resultaat  dat ze boos op ons werden omdat we ze weg wilden jagen. Ondertussen werd de lucht donkergrijs en hoorde je de eerste grote druppels op het golfplaten dak vallen. Heerlijk even wat regen! 

Op de terugweg naar de haven werd de lucht steeds donkerder. Maar een grote hoosbui bleef uit. Moe maar voldaan kwamen we bij de hotelkamer aan. Na een snelle hap bij Olivia (de ober daar opperde weer of we niet bij hem konden komen eten) keerden we terug naar onze kamer met airco. Het is overdag echt uitzonderlijk warm, zelfs de mensen hier hebben het erover. Je hoeft maar een kleine beweging te maken en het zweet gutst over je lijf. 

Wat ook met het regenseizoen te maken heeft is het uitvallen van de stroom. Meestal duurt het niet lang, maar als je op het toilet zit 's avonds dan is elke seconde te lang. Het is dan ook echt gelijk pikkedonker! Het zaklampje wat ik van opa heb gekregen komt dan heel goed van pas haha. De vele muggen horen ook bij het regenseizoen. Je wordt overal dwars doorheen gestoken; kleding, deet, noem maar op. En daarom houden we elke avond een soort 'muggenmassamoord'. Ze komen overal vandaan, als je denkt dat je ze allemaal hebt dan zie je er opeens weer één voorbij vliegen. Maarja, liever op jacht dan malaria. Onze gids heeft minder mazzel, de locals gebruiken hier ook geen tabletten en bijna/geen deet. Dus onze gids kampt nu met malaria. Het is nog de vraag of we met hem naar Senegal kunnen gaan.. 

Op maandagochtend zijn we met een bekende van Mallory naar een aantal stoffenwinkels geweest. Vorig jaar wist hij aardig af te dingen, maar deze keer was dat niet nodig. Er is een festival op komst dus de stoffen zijn dan goedkoper. Een meter stof kost nu 150 Dalasi, omgerekend zo'n €3,-. Spotgoedkoop dus! Dus we hebben even flink ingeslagen . Als ze richting het Suikerfeest gaan dan zakt de prijs soms wel tot 50 Dalasi (ongeveer een euro dus) per meter stof. Wel handig, want zo kunnen de mensen die ook niet al te veel verdienen zich een nieuwe outfit veroorloven! De winkeltjes zijn klein en smal, maar de stof staat bijna tot aan het plafond opgestapeld! We hebben onze ogen flink de kost gegeven, en hebben misschien wel 25 meter stof gekocht. Maar het past vast wel in onze koffers, anders laten we wel iets achter haha! Onze chauffeur (we gaan bijna nergens heen zonder privé taxi) kon een aardig woordje Nederlands en vuurde bijna constant vragen op ons af. Zo vond hij het raar dat wij geen ezels gebruiken om onze spullen te vervoeren (so they don't work?). Ehh nee ze staan meestal op een kinderboerderij ofzo.. En ook vond hij het gek dat je een boete krijgt voor toeteren zonder rede (dus nee, hij mag mensen daar niet mee groeten op straat zoals ze hier doen). Maar hij zou wel een smoes verzinnen als hij ooit in Nederland zou rijden en zou vergeten dat het niet mocht. Of er moest maar iemand naast hem gaan zitten die hem moet tegenhouden als hij wilde gaan toeteren. De rest van de dag hebben we lekker bij het zwembad gelegen. Ik kwam op mijn telefoon de stappenteller tegen (registreert automatisch, handig!) en kwam tot de conclusie dat we helemaal niet zo lui zijn geweest. Onze dagen variëren van 3000 stappen tot 13500 stappen per dag. Best actief nog dus! Na een filmpje en ons avondeten zijn we gaan slapen. We hadden nog niks van onze gids gehoord, dus zijn we ervan uitgegaan dat we dinsdag niet naar Senegal zouden vertrekken. 

En inderdaad, na ons ontbijt zijn we even wat wezen lopen. Het is nu eb dus we hebben wat schelpen gezocht en weer een nieuwe vriend gemaakt. Dit keer heeft Mallory ons zonder te lachen voorgesteld als Piet & Klaas. De jongen heeft blijkbaar nog niet zoveel toeristen gezien want hij geloofde ons. Hij wilde graag ons nummer want hij vond het leuk dat hij nieuwe vrienden had gemaakt. We hebben een willekeurig nummer opgegeven, dus mocht iemand in Nederland gebeld door een Gambiaans nummer; onze excuses. We hebben wat leuke schelpjes verzameld en omdat het nu af en toe regent, zijn we vast wat ideetjes aan het opdoen wat we met onze schelpen en stofjes kunnen gaan doen. Al met al een relaxt sfeertje. Mocht het weer lekker zonnig worden dan gaan we weer relaxen bij het zwembad. Maar de koele lucht is ook wel even een verademing! De plannen voor de rest van de week staan nog niet vast, maar we gaan vast en zeker nog wat dingen ondernemen! 

Liefs van ons