Zoveel om te zien!

Hallo allemaal! Nu we een paar dagen uit hebben kunnen rusten, wordt het nu toch weer tijd voor een verhaal. 

Allereerst wil ik even benoemen dat ik het niet eerlijk vind dat, zodra ik in een vliegtuig stap naar een ver oord, het spontaan zomer wordt in Nederland. En ik hier maar zwoegen op mijn kleurtje, haal ik papa nog niet in!  

Nee hoor, juist lekker dat jullie ook de warmte meemaken die wij ook meemaken. Ik heb in m'n leven nog nooit zoveel gedronken en weer uitgezweet geloof ik. We hebben nu een aantal dagen aan het zwembad gelegen en geluisterd naar klagende Nederlanders. Mensen, we moeten echt minder klagen hoor, het begint ook buiten de grenzen op te vallen haha. 

Het is de afgelopen dagen droog gebleven.  Soms wel een wat dreigende lucht, maar dikke en verkoelende regendruppels bleven uit.

We hebben trouwens niet alleen maar aan het zwembad liggen luieren, ik vergeet helemaal ons tripje naar de lokale-lokale markt. Er werd ons verteld dat die dicht bij ons hotel zou zijn. Dus wij op pad . Bijna gelijk werden we door twee mannen aangesproken die met ons mee bleven lopen, dus we hebben het opgegeven om het zelf te uit te zoeken en hebben ons laten leiden naar een kleine maar ook weer niet te kleine markt, diep verscholen in straatjes die wij zelf nooit hadden gevonden. Ook hier wemelde het van de specerijen, vis, vlees, zakken met rijst en vooral heel veel vliegen en stinkende luchtjes. Het is heel bijzonder om te zien dat de mensen je wel opmerken maar wel gewoon door gaan met hun dagelijkse gang van zaken. Ze kijken ook niet echt meer op van toeristen. 

De mannen konden ons veel dingen vertellen. De dure huizen die er stonden waren vaak van mensen die uit Libanon komen. Daar hebben ze het hier niet zo op. De Libanezen sturen hun geld naar hun connecties in Libanon, en niet in Gambia. Het geld verdwijnt dus uit het land. Daarom promoten de Gambianen de lokale supermarkten heel erg, zodat het verdiende geld hier in de economie blijft. 

Ook wisten ze te vertellen dat er redelijk veel wezen zijn. Deze wezen worden voornamelijk afgestaan omdat ze buitenechtelijk worden geboren. Dit is een schande voor de familie, dus worden de kinderen naar een weeshuis gebracht. 

Slenterend door de straatjes komen we langs compounds, werkplaatsen en kleine schooltjes. We liepen richting een moskee waar een kleine Arabische school bij hoorde. We kregen een briefje waar we een wens op mochten schrijven en tijdens het avondgebed zou dit worden opgezegd. Geen idee of dit ook gebeurd is, maar het is een leuke gedachte . Iedereen is op straat te vinden waar men van alles aan het doen is. Van spelen tot werken tot slapen. Baby's worden in een doek op de rug van de moeder gedragen, hangen dan heerlijk met hun tenen te spelen of te slapen. 
We mochten binnen kijken bij een piepkleine bakkerij. Een man en een jonge jongen waren met een enorme homp deeg bezig. Op de achtergrond stond een grote steenoven waar het zogeheten Tapalapa brood in wordt gebakken. Het is heerlijk zacht en het lijkt op stokbrood. Maar dus zonder het knapperige. Zo'n brood kost op de markt maar 7 Dalasi. 

Na een kleine 'we zeggen dat je niets hoeft te geven maar eigenlijk verwachten we toch wel geld' gift voor het weeshuis, keerden we terug naar het hotel om een verkoelende douche te nemen. Het is best apart dat ze zeggen dat ze je niet willen dwingen om bijvoorbeeld geld of iets te geven, maar worden dan vervolgens wel een beetje pissig als je geen zak rijst van 1300 Dalasi wil kopen. Ook waren we in een soort winkeltje van een 'particulier' en niet op de markt. Terwijl ze daar precies dezelfde zakken rijst verkochten. Maarja, ze moeten toch op de één of andere manier aan geld komen. 

Op donderdag gebeurde er iets vreselijks.. Elke dag rond hetzelfde tijdstip is er een soort 'rooftocht' van de hotel aapjes. Mallory was even weg en ik stond een paar meter van ons tafeltje af. En daar was hij; ik stond oog in oog met een ontzettend brutale aap. Ik wilde hem nog wegjagen maar het mocht niet baten. 

Hij heeft onze zak met drop gejat. 

Mallory had de zak goed dichtgemaakt dus eerst kreeg hij hem niet open, maar even later hoorden we op een dakje het gekletter van onze geliefde dropjes. En Nederlanders vinden het dus heel grappig als er iets van een ander meegenomen wordt, dus die waren aan het lachen. Maar die komen ook nog wel aan de beurt haha, bij ons valt niets meer te halen. 

Nog wel even iets positiefs, ik heb in 1 dag een boek van 359 bladzijden uit kunnen lezen, dat is lang geleden! 

'S avond eten we bij restaurantjes die ons leuk lijken. En waar we nog heen kunnen want; bij Alex viel er een ober op me dus daar kunnen we niet meer heen. Bij Olivia werden we uitgenodigd om bij een ober Nederlandse les te komen geven en om bij hem te komen eten. Dus die kunnen we ook niet meer onder ogen komen. The African Queen is gesloten en gaat eind september pas weer open. De propper die bij Nando's stond was echt super irritant, dus hebben we eigenlijk alleen de Green Mamba nog over en ons hotel natuurlijk, lekkere pizza's hier! 

Vrijdagochtend zijn we naar Abuko geweest. Een klein natuurreservaat waar je verschillende soorten vogels kunt spotten, aapjes kan kijken, krokodillen kan zien (als ze zin hebben om tevoorschijn te komen) en waar wel 84 soorten vlinders geteld zijn.  We hebben een tocht van ongeveer 1,5 uur gemaakt, door een mooie en groene omgeving met heel, heel, heeeeeel veel vliegen, en mieren, en kruipende dingen. En hoog gras, dus ik liep als een soort gehandicapte gazelle zodat het niet teveel m'n benen zou raken. Een korte broek en teenslippers zijn niet aan te raden voor zo'n tocht. Zeker niet als je per ongeluk naast een mierenspoor gaat staan.  En Mallory is wat dat betreft een onverschrokken krijger, stapt gewoon dapper door haha! Ik krijg een hartverlamming van alles wat maar op me probeert te kruipen of te landen. De GoPro heeft ook meer gediend als een verlengbare vliegenmepper (sorry Carlo). Laat me uit een vliegtuig springen; prima. Maar beestjes.. 

Tijdens een kleine tussenstop mochten we even kijken bij de hyena's die daar zitten. Ze zitten wel in een kooi omdat ze te gevaarlijk zijn om los te laten. Het blijven wilde beestjes hè. Toen een medewerker gebaarde of we de kooi in wilden dachten we eigenlijk dat hij een grapje maakte. Maar dat was niet zo. We mochten de hyenakooi in. Ze zijn wel wat tammer dus ze kwamen met wat fluiten en roepen wel dichterbij. Zo dichtbij dat je ze bijna aan kon raken! En ze hadden net gegeten, ook wel een geruststelling. Het zijn net grote knuffelberen van dichtbij hihi. Maar beestjes... 

In een andere kooi zaten een paar grote gieren samen met een paar aapjes die we wat pinda's mochten voeren. Maar één aapje had geen zin pinda's maar vond Mallory's hand veel leuker. Dus kwamen er vlug 2 apenhandjes door de tralies heen. Gelukkig konden we het deze keer wel van de aap winnen. 
Op de terugweg naar de minibus werd mijn slipper nog aangevallen door een enorme mier, Carlo die ken jij ook, die zich vastbijten met hun kaken en gewoon niet meer loslaten! Ik schrok me kapot en flipte een beetje boel de pan uit. De gids heeft de mier met een stokje uit mijn slipper moeten porren. Ik was blij dat we weer in ons busje zaten. Ik vraag me af hoe ik ooit de Inca Trail ga overleven.. 


Na een heerlijk avondmaal bij The Green Mamba werden we vanmorgen opgepikt door een andere gids die Mallory ook kent. We mochten chicken Domoda maken, althans Mallory want ik weet geen barst van Afrikaans voedsel. Na een ontbijt van gefrituurd ei met ui (aparte combi) en brood met mayonaise was het tijd om te gaan koken. Het was ontzettend warm in het kleine keukentje, en ik deed er erg lang over om maar één aardappel te schillen (ja ik koop ze altijd kant en klaar..) maar uiteindelijk was alles schoon, in stukken gesneden en kon het echte koken beginnen. Er werd een grote kookpot op het kolenbrandertje gezet en daar ging ze hoor; als een echte Afrikaanse kookdame bereidde Mallory de chicken Domoda voor de familie van de gids. We hebben met z'n allen op de grond zitten eten, dan zit je met z'n allen om een grote schaal met eten heen. Super gezellig! De jongere generatie at met bestek, de oudere generatie gewoon met hun handen. Moeten we thuis ook eens doen! Na het eten zijn we nog even naar andere familie van de gids gegaan om wat rompertjes af te geven. De baby's hier zijn zo ontzettend schattig! Heb nog geen lelijke baby of kind voorbij zien komen hier.

En nu zijn we terug in het hotel, en het is warm en ik ben moe haha. Ik ga zo een verfrissende douche nemen en dan weer even relaxen bij de airco. Morgen hebben we een lazy day of een sunset cruise, dat horen we straks pas haha. Maar tot dan, bedankt voor het lezen van onze avonturen en tot snel! 
Liefs van ons