Drukke dagen..

Salam maleikum! Hier zijn we weer! 

Na een heerlijke avond maaltijd op zaterdag avond (chicken Domoda is echt super lekker!) en nadat we onze vliegenmeppers hadden omgetoverd tot selfiesticks. Oja en na een onweersbui waarna de stroom verschillende keren uitviel (zowel in het restaurant als in het hotel, en jeetje wat is het dan stikdonker!) zijn we Zondag en gisteren weer op een leuke tour geweest . 

Zondag werden we om 8:15 uur al opgehaald om op de zogeheten "Roots Tour" te gaan. De open jeep die voor ons hotel stopte bevatte een aantal andere vakantievierende Hollanders. Die zie je hier overigens het meest. De Gambianen zijn ook dol op ons, althans zo zeggen ze dat, omdat we een hoop voor het land schijnen te doen. Dat krijgen we ook meerdere malen te horen.  

Onze eerste stop was de boot naar de andere kant van de Gambia River, naar de dorpjes Jafureh en Albreda. De overtocht die ongeveer 3 uur geduurd heeft bevatte een heerlijke koele bries, en wat wolken zodat het niet in één keer snikheet is. Erg aangenaam dus. Want als de zon begint te schijnen dan lijkt het net alsof je de Sahara betreed. 

Afijn, de boot kon niet aanmeren aan de steiger want deze was kapot. Dus mochten we met zijn allen in een superlange kano. Ik denk dat er ongeveer 30 mensen in zaten. Inclusief een omaatje van 86! Knap hoe dat mensje de boot in en uit klom zeg, elke keer kreeg ze een welverdiend applaus. Eenmaal aan het vaste land getreden kregen we een uitleg over hoe de dorpjes waren ontstaan. Het verhaal heb ik niet helemaal gevolgd, mede dankzij de vele beestjes die over mijn benen kropen en er liepen super schattige geitjes rond.❤️ En ook veel kinders, want het is hier nu zomervakantie dus iedereen is zowat vrij.

Terwijl je wordt toegezongen door de kinderen opperen de tourguides en de lokale mensen dat je stiften/schriften/snoepjes voor de kinderen kunt kopen. Vreselijk gebeuren. Kinderen krijgen dus het idee dat ze altijd iets krijgen als er toeristen komen. Hier zijn Mallory en ik compleet op tegen dus hier doen we niet aan mee. Terwijl we langs de groepjes met zingende kinderen lopen komen we aan bij een vervallen schoolgebouw. Het dak is lek en moet gerepareerd worden. 

Maar waarom dan geld uitgeven aan snoepjes en stiften, als er een nieuw dak nodig is? Jammer dat niet alle mensen zo denken en het voor hun eigen ego leuk vinden om de kinderen dan iets te geven. Terwijl de kids elkaar aanvliegen als er stiften worden uitgedeeld.. Terwijl we verder liepen kwamen de kindjes aan je handen hangen. Maar als ze door hadden dat je geen 'sweeties' of 'minties' had waren ze net zo snel weer vertrokken. Alsjeblieft mensen, mocht je ooit zoiets tegenkomen, doe er dan niet aan mee! Er zijn veel betere alternatieven om te helpen . En voor de kinderen is het natuurlijk een heel slecht voorbeeld! 

Na een rondleiding door de dorpjes en het ontmoeten van de chief (toevallig een dame!) en nadat we een fantastische lap stof hebben gekocht (ja hij is echt fantastisch) zijn we weer via ons kleine bootje op de grote boot gestapt. Op naar James Island! Alhoewel, sinds 2011 heet het nu Kunta Kinteh Island. Het eilandje waar we aanmeren is niet bijster groot. Onze gids weet ons te vertellen dat het vroeger wel drie keer zo groot was, maar dat het door het water langzaam wordt 'opgegeten'. Op het eiland stond een groot complex waar vroeger de slaven werden 'gehouden'. Nu staan er alleen nog wat muren van wat vroeger een gruwelijke plek moet zijn geweest. Je kon een kijkje nemen in de strafkelder, geen fijne plek om te moeten zitten! Toch raar om op een plek te zijn waar vroeger zoveel ellende heeft plaatsgevonden.. Misschien is het eilandje over 10 jaar wel helemaal verdwenen en hebben ze alleen nog maar de foto's en informatie op papier. 

Na onze laatste overstap van klein bootje naar grote boot kon onze terugtocht weer beginnen. Halverwege begon de zon te schijnen en viel de wind weg. In de verte kon je heerlijke regenbuien aan de hemel zien. We hebben denk ik nog nooit zo hard gehoopt op regen! Maar gelukkig kwam die dan eindelijk. Grote, koele druppels die speciaal uit de lucht vielen om ons af te koelen en om onze verbrande huid wat rust te gunnen van de brandende zon. Oja, en om de honderden kleine vliegjes en insecten van onze benen af te spoelen. Het was een kleine invasie op het water, echt niet grappig! Maar uiteindelijk kwamen we dan toch roodbruin gebrand in de haven aan.

Wat waren wij blij dat we in onze koele kamer konden neerploffen. Je hoeft maar een vinger te bewegen en je zweet je al kapot. We zitten ook overal aan vastgeplakt (stoeltjes/banken etc.) Na een lekkere pizza zijn we in slaap gevallen. 

Het eten/leven is hier trouwens redelijk goedkoop. Voor minder dan €10,- eet je met zijn tweeën een goede maaltijd. Het ontbijt is hier ook prima. We denken wel de hele dag aan eten haha. Kijken na het ontbijt al weer uit naar de lunch. Al hebben we tegen etenstijd soms geen honger. Maar dat kan ook een bijwerking van de malariatabletten zijn. Komen we in ieder geval niet al te zwaar terug . 

De wisselkoers is hier gunstig. Want €1,- staat tot ongeveer 48 Dalasi. Al werkt mijn creditcard niet in het hotel en was de ATM kapot dus daar had ik niet veel aan. Gelukkig is de ATM weer gemaakt dus kan ik weer pinnen . Het maximale per keer is 3000 Dalasi (ongeveer €63,-) maar het komt wel in briefjes van 100 uit de automaat. Dus als je meerdere keren geld moet pinnen dan loop je met een enorm pak geld op zak. Dan moet ik aan Dennis denken die dan de briefjes allemaal van z'n hand veegt en de ruimte in spuwt. Money to burn! We zijn nog op zoek gegaan naar een andere pinautomaat maar dat was geen succes. Wel gingen we door allerlei kleine straatjes waar je wordt nagekeken door de locals. En nog kan ik mijn ogen uitkijken naar wat er allemaal op straat gebeurd. Echt alles is hier mogelijk. Van vervallen taxi's die met tape bij elkaar worden gehouden, tot complete huisraad vervoeren in kruiwagens..

Maar goed, we dwalen af! 

Maandag mochten we iets later opstaan, we werden om 9:00 uur opgehaald. Na een lekker ontbijt natuurlijk. Dit keer hadden we de open jeep voor ons alleen dus we konden overal lekker zitten. 

Als eerste zijn we naar een kleine craft market gegaan, waar we hebben gezien hoe een man (hij werd voorgesteld als Rembrandt, maar dan met twee oren) zijn eigen batik kleden/schilderijen maakte. De doek of lap stof werd eerst voorgetekend met krijt en daarna wordt er met heet kaarsvet een tekening op gemaakt. De kleuren worden van natuurlijke producten gemaakt. Geel bijvoorbeeld van bladeren van de mangoboom, rood wordt gemaakt door schors van de Mahonieboom te weken in water en ga zo maar door. Mallory en ik mochten ook even onze naam neerzetten op het doek. En we hebben gelijk geopperd om er een workshop van te maken. En dat als de beste man dat heeft, wij zeker komen tekenen! Toen we hier klaar waren zijn we door gegaan naar de markt van Serrakunda, gewoon de plaatselijke markt. Alles, maar dan ook echt alles, wordt daar verkocht. En dat merk je ook wel aan alle luchtjes die voorbij komen. Ik ben niet gauw misselijk, maar toen moest ik toch even slikken toen ik langs alle uitgestalde vis en weet ik wat voor dingen liep. Het stinkt daar zo erg! En het was ook nog eens het drukste moment van de dag dus het was dringen door de straat heen. 

We voelen ons soms heel bezwaard om te filmen of om foto's te nemen, dus op een paar stiekeme foto's en filmpjes na zijn we maar snel doorgelopen. Onze gids nam ons ook mee naar de ruimte achter zo'n winkeltje. Dat is gewoon een hele werkplaats waar van alles met de hand wordt gemaakt. We mochten kijken bij een man die in een klein en benauwd huisje naast een vuurtje een grote opscheplepel aan het maken was. 

De mensen werken hier wel keihard. Net als een aantal jaar geleden is het salaris hier niet bijster hoog. Men verdient hier ongeveer €50,- per maand, dat is omgerekend ongeveer 2400 Dalasi. Dus elke keer als ik ga pinnen, haal ik voor de mensen hier meer dan een maandsalaris uit de muur. Bizar hè? 
Nu het zomervakantie is helpen de kinderen ook mee met het verkopen van spulletjes langs de straat. Ze hebben hun koopwaar in een soort teil op hun hoofd en zo staan ze langs de straten en gebaren auto's om te stoppen. Maar dit is vaak alleen het geval als het vakantie is zoals nu. Anders zitten de meeste kinderen hier (gelukkig) op school. 

Na de markt hebben we nog even een korte stop gemaakt op de animal farm. Een verzamelplek voor het verkopen van koeien en geiten. Een geit levert nu makkelijk €150,- euro op. Een koe ongeveer €1000,-. Wel werd ons uitgelegd dat de meeste dieren door de slagers worden opgekocht omdat de gewone bevolking gewoon geen geld heeft voor zo'n duur dier. Alles van het dier wordt gebruikt en het vel wordt bijvoorbeeld naar Nigeria geëxporteerd, want die schijnen het daar te eten (iel). 
Ook kwamen we in de doorloop een man tegen die een geslachte geit over zijn schouder droeg, geen fraai gezicht kan ik je vertellen! 

Nu stond ons boottochtje langs de oevers van de Gambia River op het programma. We hebben even een plas- en drinkpauze gehouden bij de Lamin Lodge. Waar Mallory haar cola al gauw gekaapt werd door een hele brutale aap! Slimme beestjes zijn het wel. Ik zal wel even een foto bijvoegen. We hebben er best om kunnen lachen! In onze overdekte kano zijn we langs de oevers gevaren. De oevers zijn dicht begroeid met upside down trees, ofwel de mangrovebomen. Deze boom laat zijn wortels van bovenaf in het water groeien, ondersteboven dus! Als het low tide is dan plukken de lokale vrouwen hier oesters van de wortels af. En onze batikman wist ons te vertellen dat van de schelpen van de oesters witte verf gemaakt kan worden, wat weer gebruikt kan worden voor het schilderen van de huizen. Handig toch? 

Door de enige tunnel in the Gambia (zo noemen ze een met mangrove wortels overdekte sliert in de rivier) kwamen we aan bij een kleine open plek. Hier konden we fantastisch grote, mooie en oude Baobab bomen (alias elephant tree) bekijken. De boom heeft deze bijnaam omdat de schors doet denken aan een olifantenhuid. Ook zijn er soms tekeningen in de boom en in de takken te zien die lijken op een olifant. We mochten zelfs in de boom! Een grote holle plek waar we met 4 personen in konden. Door een brand was de boom wat beschadigd, maar hij was zo sterk dat er van binnenuit weer wortels begonnen te groeien. Er wonen ook vleermuizen in, en Mallory kon er één heel mooi (maar wel eng) op de foto zetten. Als haar flitslampje aan ging dan kwamen zijn oortjes omhoog alsof hij wakker werd en wilde zeggen; ja hallo, ik hang hier gewoon te slapen hoor! Dus na een paar kiekjes hebben we ze maar met rust gelaten. 
Na een rondje om de boom en het uitzicht op de kleine rijstvelden, want in het regenseizoen proberen ze hier zoveel mogelijk rijst zelf te verbouwen, liepen we weer terug naar onze overdekte kano. Onze tocht verliep rustig, het was zo stil op het water dat je alleen het geklots van de peddels hoorde die in het water terecht kwamen.

Eenmaal in de haven vervolgden we onze tocht; Paradise beach was onze volgende bestemming. 
Na wederom een hobbelige tocht kwamen we aan bij Paradise beach. Een mooi strand waar het lekker rustig was. Maar zoals jullie op de filmpjes hebben kunnen zien betrok de blauwe lucht al snel. We hebben onze lunch op het strandbedje kunnen nuttigen en toen begonnen de eerste grote druppels uit de hemel neer te dalen. Wat daarop volgde was ongelofelijk. Het leek wel een tropische storm! Oorverdovende regen en onweer wisselden elkaar af. Op de vraag aan 1 van de gidsen of dit normaal was werd 'ja' geantwoord. Nou, dan zijn we in Nederland niks gewend! We moesten natuurlijk wel wachten totdat het weer goed genoeg was om weer weg te kunnen gaan. Vissersdorp Tanji hebben we ook maar overgeslagen. Die vislucht zagen we sowieso niet zo zitten. 

Toen het weer een beetje gekalmeerd was zijn we in onze overdekte jeep gesprongen. Daar hebben we de hele weg aan de open achterkant gezeten. Als er water valt hier in Gambia dan valt er ook gelijk veel water. Wegen lijken op kleine riviertjes en soms zijn de plassen zo diep, dat je tot halverwege je benen in het water staat. Dan is het ook wel heel sneu om alle uit school komende kinderen en andere mensen langs de kant van de weg te zien lopen. Maar zelfs al lopen ze in de regen, dan wordt er nog met een lach naar je gezwaaid. Het heet hier ook niet voor niets 'The smiling coast of Africa'! 

Poeh, vandaag hebben we dan een rustdag ingelast. We hebben de hele dag aan het zwembad liggen bakken. Heerlijk! Vrijdag gaan we op een sunset cruise, ook over de Gambia River. Verder hebben we nog niet zoveel plannen. Maar daar is het ook vakantie voor! Mochten we tussentijds nog wat meemaken dan houden we jullie op de hoogte. Zoals ik al zei kijk ik nog steeds mijn ogen uit hier. 

Liefs van ons en de aapjes hier!